When life gives you lemons, make lemonade!

Jó napot kívánok!


Eger, wat was je mooi!! Tijdje geleden zijn we met een gezellig clubje naar Eger geweest. Een lange treinreis, maar zeker de moeite waard. Hier is een vrij bekende 'Wine-valley' genaamd: Szépasszony-völgy (Valley of the Beautiful Women). Aangezien dit een meiden-tripje was, konden we dit plaatsje natuurlijk niet overslaan. We begonnen bij een super schattige wijnkelder. De foto's zal ik in het album plaatsen. De eigenaresse vond ons gezelschap volgens mij wel gezellig, want ze bleef maar lachen en wijnen voorzetten. Uiteindelijk kwam ze op het idee om de wijn niet in het glas, maar gewoon direct in onze mond te gieten. Niet vanuit een fles, maar ze zoog het dan in een enorme, glazen pipet waardoor ze goed kon richten. Waarschijnlijk een ervaring die ik niet zomaar nogmaals ga beleven. Eentje voor in de boeken!

Dan zal ik de titel even verklaren:
Toen we een tijd terug te horen kregen dat we vorige week zouden gaan beginnen met de clinical pracice, dachten we dat de lol er voor de komende weken wel af zou zijn. Elke ochtend om 8:00/8:30 in een revalidatiecentrum staan wat een uur verderop is gevestigd. Niet echt wat je verwacht van je Erasmus avontuur. Tegen alle verwachtingen in kwamen we terecht bij OORI, een hypermodern revalidatiecentrum tussen de bergen. We hebben daar een super leuke week gehad! Veel geleerd en nog veel meer gedaan, op het spinal cord injury department. Sascha en ik mochten de patiënten op een gegeven moment geheel zelfstandig behandelen, omdat ze vonden dat we het zo goed deden! Vele behandelingen, een rolstoelrace door de bergjes en Duits- Engels en zelfs Nederlandstalige gesprekken verder, zat de week bij OORI er jammer genoeg al weer op.

Begin deze week hadden we het helaas minder getroffen. We zaten met de halve klas in een ziekenhuis zonder plafonds en zonder fatsoenlijke hygiëne. Ook hier mochten we met verschillende patiënten aan de slag, maar dat was toch anders. Ik zou het omschrijven als: Respectloos. De hele klas aan de arm van een tetraplegie patiënt laten voelen vind ik namelijk echt niet netjes.. Of überhaupt al met 15 studenten rond het bed van dezelfde meneer staan. De man in kwestie sprak trouwens geen Engels, ook nog zoiets. Toen de docent ons even verliet heb ik geprobeerd een klein gesprekje met hem te voeren, om toch nog iets goeds te doen met de hele situatie.. Tot zo ver het Neurologie centrum van Semmelweis Hospital.

Vandaag was daarentegen dan weer helemaal geweldig. Met een klein groepje mochten we getuigen zijn van een keizersnede!! Nog nooit heb ik zoiets in real-life gezien. Wat ongelooflijk mooi! Mijn mannelijke klasgenoot vond het iets minder geweldig en bij hem werd het een tijdje zwart voor de ogen. Na een tijdje kon mijn klasgenoot gelukkig weer lachen, en begon de baby te huilen: Beter kan niet! Een ervaring om nooit meer te vergeten. Het was zo gek om te zien hoe hardhandig en snel de doktoren te werk moesten gaan. Ik dacht altijd dat een keizersnede heel makkelijk verliep maar ook dit is een vrij lastig karwei. Ik was zo blij voor de mama toen het allemaal goed was gegaan en het baby'tje in een doekje naar haar toe gebracht werd. Het hechten was afgerond en we mochten de operatiekamer verlaten..

Hierna hadden we nog een lesje manual therapy op de uni, waar ik net van terug kom. De docent heeft ons even duidelijk gemaakt hoe de toetsen volgende week zullen verlopen. De hele klas in een kring, en om de beurt naar het midden om een bepaalde handeling te laten zien. Ook kun je een aantal lastige vragen verwachten om het nog even extra ingewikkeld te maken. De hele klas natuurlijk in shock. Maaaar: Hierna zullen we als onafhankelijke en zelfstandige fysiotherapeuten ons werk uitvoeren, volgens haar.. Great..

Ik duik de boeken nu weer in, zodat ik mezelf eens goed kan bewijzen in die cirkel volgende week haha!


Szeretettel ♥